Ο Ιγνάτιος Λαμπρόπουλος και άλλοι μεγαλοσπηλαιώτες
Μολονότι μέχρι τώρα σκιαγραφήθηκε η συμβολή του Μεγάλου Σπηλαίου στη σχέση του με τους πρωταγωνιστές της ορθόδοξης παράταξης, θεωρούμε σκόπιμο να αφιερώσουμε έναν ιδιαίτερο λόγο στο μοναχό του Μεγάλου Σπηλαίου Ιγνάτιο Λαμπρόπουλο, ο οποίος υπήρξε συναγωνιστής του Παπουλάκου και, κατά τον πρώτο ιστορικό του κινήματός του, πιο επικίνδυνος απ' αυτόν. Επίσης, θα γίνει ονομαστική αναφορά και σε εκείνους τους μοναχούς που έκαναν τον Τύπο να γράφει περί «καλογερικής συνομωσίας» και για τους οποίους ο Υπουργός των Εκκλησιαστικών θα χρησιμοποιήσει τις εξής δριμείες εκφράσεις, απευθυνόμενος στην Ιερά Σύνοδο το 1852: «[Οι μοναχοί αυτοί], συλλαβόντες την σατανικήν ιδέαν να διαταράξωσιν τον τόπον προσχήματι μεν του να προασπίσωσι την θρησκείαν ως δήθεν επιβουλευομένην, πράγματι δε να εγείρωσιν σταυροφορίαν τινά κατά της υπερτάτης Αρχής του Κράτους και αυτών των καθεστώτων, μήτε θεού αιδεσθέντες οι δείλαιοι παρ' ου πάσα εξουσία καθίσταται επί της γης, μήτε ανθρώπους εντραπέντες οι ασυνείδητοι».
Ο Ιγνάτιος Λαμπρόπουλος γεννήθηκε το 1814 στη Βρωμοσέλα Μεγαλοπόλεως. Παιδί ακόμη (δωδεκαετής) εγκαταστάθηκε στο Μέγα Σπήλαιο, όπου πιθανότατα έλαβε τη στοιχειώδη μόρφωση. Εκπαιδεύτηκε αργότερα σε ανώτερα σχολεία της Καλαμάτας και της Αίγινας. Σε ηλικία 25 ετών χειροτονήθηκε διάκονος και κατόπιν πρεσβύτερος. Καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα πορεία του έπαιξε η γνωριμία του με το Φλαμιάτο (1842). Ο τελευταίος τον παρότρυνε να επιδοθεί στο ιεραποστολικό έργο, αφού πρώτα μελετήσει εμβριθώς την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας. Με αυτά τα εφόδια ο Ιγνάτιος ξεκίνησε την κηρυκτική του δράση περιοδεύοντας ανά την Πελοπόννησο.
Συνελήφθη ως συνομώτης εναντίον του βασιλιά Όθωνα και διαδοχικά οδηγήθηκε από τις Αρχές δέσμιος στην Τρίπολη, το Ναύπλιο, την Κόρινθο, το Αίγιο, την Πάτρα, τα Καλάβρυτα. Κατόπιν περιορίστηκε στη Μονή της μετανοίας του, το Μέγα Σπήλαιο, για να φυλακιστεί αργότερα και πάλι στην Πάτρα.
Καθ' όλη τη διάρκεια της ταραγμένης ζωής του δεν έπαυσε να κηρύττει και να νουθετεί. Όπως ο Φλαμιάτος, το ίδιο και ο Ιγνάτιος είχε μετατρέψει το δεσμωτήριο σε τόπο προσευχής και σχολείο για τη διάδοση των φιλορθόδοξων ιδεών. Ειδικά όταν ήταν περιορισμένος στο Μέγα Σπήλαιο, κατά τη δεκαετία 1852-1862, καθοδηγούσε πνευματικά ένα μεγάλο πλήθος πιστών που τον επισκέπτονταν, σ ένα είδος σχολής ή φροντιστηρίου που είχε ιδρύσει για το σκοπό αυτό μέσα στο μοναστήρι. Ανάμεσα στους μαθητές του βρίσκονταν και πρόσωπα που αργότερα διέπρεψαν στον εκκλησιαστικό χώρο, όπως ο κατοπινός αρχιεπίσκοπος Πατρών Ιερόθεος Μητρόπουλος και ο ιεροκήρυκας Ηλίας Βλαχόπουλος. Ενδεικτική του ήθους του Ιγνατίου είναι η αρνητική απάντηση που έδωσε, όταν του προτάθηκε από την Ιερά Σύνοδο να αναλάβει επισκοπικά καθήκοντα στην επισκοπή Τριφυλίας: « Εγώ κατά πάντα αδιάθετος ως προς τον υψηλόν τούτον βαθμόν». Ο Ιγνάτιος πέθανε στις 22 Ιουνίου 1869.
Από την αναδίφηση των αρχειακών πηγών της εποχής προκύπτει ότι η δράση του Ιγνατίου είχε τόσο θορυβήσει τις Αρχές, ώστε σε επιστολή γραμμένη στην Τρίπολη στις 20 Μαΐου 1852, δια της οποίας γίνεται γνωστή στην Κυβέρνηση η σύλληψή του, ο Ιγνάτιος να χαρακτηρίζεται «επικινδυνέστερος από τον Παπουλάκον» και «...σχεδόν ένας τρανός κακούργος». Εξάλλου, σε έγγραφο των ίδιων ημερών (19.5.1852) γίνεται γνωστό στο Νομάρχη Αρκαδίας ότι ο «αναφανείς αυτόκλητος Ιεροκήρυκας Ιγνάτιος εις τον Δήμον Τροπαίων» πρέπει να παραπεμφθεί στον Εισαγγελέα των Πατρών, «καθότι ούτος είναι και εκ των μάλλον ενοχοποιουμένων εις τα αντικοινωνικά κηρύγματα».
Τα ονόματα αρκετών μοναχών του Μεγάλου Σπηλαίου, εμπλεγμένων στα «Χριστοφορικά», αποκάλυψε η έρευνα που διενεργήθηκε, όπως είδαμε, στο σπίτι του Φλαμιάτου στην Πάτρα. Συγκεκριμένα, με τα στοιχεία που έφερε στο φως η έρευνα ενοχοποιούνταν: «Αον) Ο νυν ηγούμενος της Μονής του Μεγάλου Σπηλαίου, Βον) Οι Προηγούμενοι της αυτής Μονής Παφνούτιος και Δαμάσκηνος, Γον) οι Ιερομόναχοι Ιγνάτιος, Σάββας, Πορφύριος, Πανάρετος, και οι μοναχοί Δανιήλ Μαμμωνάς, Ησαΐας, Κυπριανός και Αρσένιος, άπαντες μονάζοντες εν τη Μονή του μεγάλου Σπηλαίου». Εκτός αυτών αναφέρονται και άλλοι μοναχοί από τις μονές του Οσίου Λουκά, Κοιλάδος, Αγίου Αθανασίου και Αγίας Λαύρας.
Άλλος επώνυμος μεγαλοσπηλαιώτης που πήρε ενεργά μέρος στα γεγονότα του ήταν ο μοναχός Παρθένιος Αναγνωστόπουλος. Ο Παρθένιος, μετά τη σύλληψη του Παπουλάκου, είχε περιοριστεί στη νήσο Σκιάθο, ενώ οι υποτακτικοί του Νικόλαος και Βασίλειος Δαφνόπουλοι στην Εύβοια.
Αυτή ήταν η συμβολή του Μεγάλου Σπηλαίου στα πρώτα ταραγμένα βήματα του εθνικού Κράτους. Η ρωμαλέα πνευματική του παρουσία βασισμένη σε αμιγώς ορθόδοξα ιδεώδη αποτελούσε ένα εχέγγυο για εκείνους που αγωνίστηκαν, προκειμένου να υπερασπιστούν την Ορθοδοξία, που απειλούσε ο απροκάλυπτος εκδυτικισμός της χώρας.
Το όνομα του ιστορικού μοναστηριού συνδέθηκε, όπως είδαμε, με τον «καλόν αγώνα» μεγάλων πνευματικών μορφών της εποχής, όπως του πρωτοπρεσβύτερου Κ. Οικονόμου, του αγωνιστή Κ. Φλαμιάτου ( 1852), του λαϊκού κήρυκα μοναχού Χριστοφόρου ( 1861) και του ιερέα Ιγνάτιου Λαμπρόπουλου ( 1869). Αυτή η ομάδα με τη δράση και τους αγώνες της έδωσε μια πολύτιμη μαρτυρία της ορθόδοξης παράδοσης σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την πορεία του Γένους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου