Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017

Ομιλία – Εισήγηση κ. Δημητρίου Νατσιού Θεολόγου και Δασκάλου



Ομιλία – Εισήγηση κ. Δημητρίου Νατσιού
Θεολόγου και Δασκάλου

Πανοσιολογιότατε, σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί εν Χριστώ αδερφοί.



Πριν εισέλθουν στην πατρίδα μας οι αναθυμιάσεις της χώρας των Γαδαρηνών της τωρινής Ευρώπης, οι δάσκαλοι δίδασκαν έχοντας ως πρότυπο τον Άη Δημήτρη.
Θα σας μεταφέρω στην Κύπρο, την περίοδο του αγώνα της ΕΟΚΑ, για την απελευθέρωση, το ’21 της Κύπρου. Διαβάζω από ένα βιβλίο του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου, ένα γεγονός, με ένα δάσκαλο και ένα μαθητή.


Ο δάσκαλος ήρθε, έφεραν το παιδάριον στο εντευκτήριο της φυλακής. Ο νέος είναι στη φυλακή. Και πηγαίνει ο δάσκαλος με τα χέρια σιδερωμένα ανάμεσα σε δυο δεσμοφύλακες, τον έναν Τούρκο, τον άλλον Άγγλο. Του έλυσαν τα χέρια. Ο δάσκαλος άπλωσε μπρος του τα χαρτιά. Του έδωσε μολύβι να γράψει. Περίμενε με την καρδιά γεμάτη λυγμούς να ξεμουδιάσουν τα χέρια του παιδιού. Το παιδί πήρε το μολύβι. Έγραψε. Έτσι, όπως τότε, που καθόταν ήσυχα – ήσυχα στο θρανίο του και ο ήλιος έμπαινε πρόσχαρος από τα μεγάλα παράθυρα. Κι ήταν Άνοιξη και τα χελιδόνια τιτίβιζαν και τα δέντρα θροούσαν απ’ όξω. Έγραψε. Τέλειωσε.


Ο δάσκαλος προχώρησε στην προφορική εξέταση. «Πρώτα τα νέα μας Ελληνικά», του είπε. Τον ρώτησε: «Ποιος είναι ο ποιητής, που πιο πολύ σου αρέσει;». Ο νεανίσκος αποκρίθηκε: «Ο Διονύσιος Σολωμός.». «Τί έγραψε ο Σολωμός;». «Τον ύμνον εις την ελευθερίαν.». «Μήπως θυμάσαι καμμιά στροφή;». «Μάλιστα.». Κι ο νεανίσκος άρχισε να απαγγέλνει μέσα στη φυλακή, ανάμεσα στους δεσμοφύλακες, που εκπροσωπούσαν τους παλιούς και τους νέους τυράννους, με καθάρια και αποφασιστική φωνή:

Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη,
των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!



Αδερφοί, αυτά τα μυρίπνοα λόγια, οφείλουμε όλοι μας να συλλαβίζουμε. Μες τα σπίτια οι γονείς. Μες τις αίθουσες οι δάσκαλοι. Ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι και ως Έλληνες χρωστάμε την λευτεριά μας σε κόκκαλα. Σε λείψανα Αγίων και σε οστά Ηρώων.


Το γένος μας έχει δυο εικονοστάσια. Στο πρώτο, το εικονοστάσι της πίστεως, το στολίζουμε με τις εικόνες των Αγίων. Με τα παλικάρια του Χριστού. Σαν τον Άη Δημήτρη, τον Μυροβλύτη, που σήμερα μας φιλοξενεί στο σπίτι του. Στο δεύτερο, το εικονοστάσι της πατρίδας, αυτό το κοσμούμε με τις ζωγραφιές των Ηρώων. Σαν τον Θοδωρή Κολοκοτρώνη, τον ελευθερωτή μας. Η σημαία μας αυτά τα δύο εικονοστάσια συμβολίζει. Γιατί η λέξη «σημαία» παράγεται από τη λέξη «σήμα», που σημαίνει μεταξύ άλλων και «τάφος» και «μνημείον». «Δημόσιο σήμα» θα πει ο Θουκιδίδης, το κοιμητήριο των αρχαίων ηρώων. Ο Σταυρός της σημαίας μας και οι εννιά λωρίδες της, το «Ελευθερία ή Θάνατος» είναι η πραγματική Ελλάδα. Αυτά τα δύο, τα πολυτίμητα και βαρικά, που θα ‘λεγε ο πατριδοφύλακας Στρατηγός Μακρυγιάννης, πολεμούν εις οδός σήμερα οι Εκκλησιομάχοι, εθνομηδενιστές που δυστυχώς ορίζουν και τις τύχες του κρισιμότερου υπουργείου. Του υπουργείου που κάποτε διακονούσε την παιδεία του γένους μας και τώρα μαγαρίζει όσια και ιερά.


Αδερφοί, η οικονομία του Θεού και το αίμα των Νεομαρτύρων και των Καραϊσκάκηδων μας απελευθέρωσαν και η οικονομία των τωρινών νενέκων μάς σπρώχνει πάλι σε νέες Τουρκοκρατίες και βροντοκρατίες. Γι’ αυτό κατήργησαν και τον Εθνικό Ύμνο και την έπαρση της σημαίας, που ψάλλαμε μια φορά το μήνα απ’ τα δημοτικά σχολεία. Γι’ αυτό καθιερώνουνε βδομάδες διδασκαλίας θεμάτων, που αισχρών εστί και λέγει. Γι’ αυτό εισάγουν τη βία θρησκευτικών, με τα οποία θα ξεβαπτίσουν και ξεμυρώσουν τα παιδιά μας. Και πολύ καλά κάνουν οι γονείς και τα επιστρέφουν ως απαράδεκτα. Πράξη που συνιστά ταυτόχρονα και ομολογία πίστεως και αντίστασης στην επέλαση της αθεΐας στο σύγχρονο παιδομάζωμα. Είναι ώρα, όμως, κι εμείς, οι δάσκαλοι, όσοι αγαπάμε τον Χριστό, αγαπάμε και την πατρίδα μας, να βροντοφωνάξουμε, αυτό με το οποίο το έθνος μας πορεύεται και μεγαλουργεί στους αιώνες, το «ΟΧΙ». Όχι, δεν υπακούουμε στα άθεα γράμματα. Όχι, στους ύπουλους ξεθεμελιωτές της εθνικής μας παιδείας. Τα παιδιά μας, αδερφοί, δεν θέλουν τις ξινισμένες Φράγκικες τροφές και τις θρησκείες – ειδωλολατρίες των ανθρώπων. Ψυχή και Χριστό, όπως μας κανοναρχεί ο Άγιος Κοσμάς.


Πήγαν κάποιοι και είπαν στον απροσκύνητο κλεφταρματωλό του Μεσολογγίου, τον Δημήτρη Μακρή, ότι τον θέλει ο βασιλιάς Όθωνας για υπασπιστή του. Του λέει: «Δεν ξέρω εγώ να τσακάω τη μέση μου.». Αυτή πρέπει να είναι η απάντησή μας. Δεν ξέρουμε, εμείς, οι Ρωμηοί, να τσακάμε τη μέση μας. Μόνο τον Τριαδικό Θεό προσκυνούμε. Ο Ρωμηός δεν γονατίζει σε εφήμερες εξουσίες και παραεξουσίες και ιδίως στις τωρινές άθλιες μετριότητες.


Και αδερφοί, και απευθύνομαι στους δασκάλους, στους συναδέλφους μου, δεν φοβόμαστε. Ουκ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας αλλά δυνάμεως. Δεν καταγόμαστε από νενέκους. Καταγόμαστε από τα παλικάρια της πίστης. Σαν τον Άη Δημήτρη και σαν τον Άη Γιώργη και από τα παλικάρια της πατρίδας μας, όπως είναι οι Καραϊσκάκηδες, όπως είναι οι Μελάδες, όπως είναι ο Αυξεντίου, ο Γρηγόρης. Διδάσκουμε τα τιμαλφή της πίστεώς μας και του γένους μας. Θα μιλήσουμε, θα ενεργήσουμε και ό,τι θέλουν ας μας κάνουν. Την πατρίδα μας από το αυτί θα την πιάσουμε και θα τη σώσουμε θέλει δε θέλει.


Και να κλείσω με κάτι που διάβασα και μου άρεσε. Είναι από ένα σύγχρονο γέροντα του Αγίου Όρους. Εκεί εκοιμήθη. Ο οποίος άκουσε μια μάνα να λέει: «Άκουσε, κόρη μου, εγώ σα μεγαλύτερη θα πεθάνω και οι μέρες που έρχονται είναι πολύ δύσκολες. Μπορεί να έρθει μια περίοδος, όπως τότε στους Εβραίους της Παλαιάς Διαθήκης και να χαθούνε οι Γραφές και τα Ευαγγέλια. Αν, λοιπόν, έρθει μία περίοδος τέτοια…», της λέει, «…και δεις ότι δεν υπάρχει το Ευαγγέλιο κι έτσι δεν θα ξέρετε τι να κάνετε, τότε να κοιτάς τι κάνει ο κόσμος κι εσύ να κάνεις το αντίθετο και αυτό θα είναι το Ευαγγέλιο.».



Ευχαριστώ πολύ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: